Το κείμενο...

...που ακολουθεί είναι copy paste  (κόπυ πάτσες για τους μυημένους), από το προσφιλές βλογ Zouzounas Life. 

Ο λόγος που κατέφυγα στην κλοπή είναι διότι, για έναν απροσδιόριστο λόγο, τα γραφόμενα με συνεκίνησαν. Να σημειωθεί δε ότι δεν συγκινούμαι εύκολα.

Σας το παραθέτω αυτούσιο:

Οι αναμνήσεις έρχονται καμιά φορά από εκεί που δεν το περιμένει κανείς.

"Είναι θέμα ευγένειας" είπε η Αννούλα μας. 

Όμως εγώ έκλεισα πονηρά το μάτι στην άλλη Αννούλα μας γλυκιά που μου είπε προτείνοντας το κουτί:

"Έφερα αναμνήσεις"...

Μένω άφωνη. Η σακούλα έγραφε Τάσος, με καλλιγραφικά γράμματα. 

Τα γνωστά γράμματα της νιότης μας. Εκείνης που δεν ξανάρχεται όμως μας έχει χαρίσει τόσα πολλά που έχουμε να ακουμπάμε. 

Πάντοτε λέω πως είναι τυχερός οποίος έχει αναμνήσεις να ακουμπήσει. Σκέψου το. 

Άνοιξα την σακούλα, αν και ήξερα. Άνοιξα το κουτί και μου χαμογέλασαν τόσα χρόνια πίσω. 

Ήταν 30 χρόνια (και 20 πενήντα και κάτι ψιλά μην μου κουράζεσαι στην πρόσθεση) τότε που αγοράζαμε με το χαρτζιλίκι από ένα νεγράκι και το τρώγαμε στο πόδι. 

Από τότε που η Γλυφάδα ήταν η βόλτα μας τα απογεύματα του Σαββάτου και της Κυριακής.

Από τότε που οδηγήσαμε πρώτη φορά και γελάσαμε περνώντας λίγο πριν την πλατεία και αναφωνήσαμε όλοι μαζί. "Τα μαριδοτηγανιστήρια" που έλεγε η θεία Μαρία, που πήγαιναν στα νιάτα τους κι αυτοί. Προ αμνημονεύτων.

Η Γλυφάδα, την οποία επισκεπτόμαστε δια μπιφτεκάκι (άααλλη μεγάλη αγάπη) και δια νεγράκι. Πέραν τούτου, βολτάραμε στην παραλία για το καλό, πάντοτε.

Κοίτα πως μου κατήντησαν την Γλυφάδα μας. Κοίτα πως δεν μπορείς ούτε να παρκάρεις, ούτε να περπατήσεις. Κοίτα, κοίτα. Τίποτα δεν είναι ίδιο. 

Κι ήρθε η ανάμνηση, έφθανε ένα νεγράκι (καλέ πολλά ήτανε μέσα) στο παλιό στυλ για να με κάνει να γιομίσουν τα μάτια. Να φουλάρουν γλύκα. Τρούφα και σοκολάτα.

Ήταν το χέρι που τα έφερε, ήταν το μυαλό που το σκέφτηκε. Ήταν μια χειρονομία ευγενείας, που δείχνει άνθρωπο με αισθήματα και καλοσύνη. Άνθρωπο που υπολογίζει τον συνάνθρωπο και τον τοποθετεί στο ψηλό σκαλοπάτι.

Είναι μια "μυστική" συνεννόηση με τους ανθρώπους που ταιριάζεις και μπορείς να λες και κάτι παραπάνω. Να σε νοιώθουν και να τους νοιώθεις "δικούς σου".

Σε ευχαριστώ πολύ για την ανάμνηση που μου χάρισες!!!

Bασιλικούλα...

  

•*`*•.¸¸.•*`*•.¸¸❤¸¸.•*`*•.¸¸.•*`*• 

ΥΓ. Βασιλικούλα, σε ευχαριστώ πολύ που έγραψες αυτό το κείμενο και που διαβάζοντάς το (και κλέβοντάς το) έγινα κοινωνός των συγκεκριμένων αναμνήσεών σου, που με έναν τρόπο μαγικό είναι και δικές μου...