Ώσπου...

...ένα πρωί ξυπνάω στο σπίτι της Ζωής Μου, στα Χανιά, μετά από μια δύσκολη, ομολογουμένως, νύχτα. Κατευθύνομαι με μισόκλειστα μάτια στο μπάνιο και ρίχνω άφθονο νερό στα ωραιότατα μουτράκια μου. Λαμβάνω πετσέτα καθαρή, απαλή και μοσχομυριστή και σφουγγίζω τα προαναφερθέντα μουτράκια. Και αίφνης βλέπω τοποθετημένο στον καθρέφτη το κάτωθι σημείωμα:

Κατευθύνομαι, λοιπόν, προς την κουζίνα έχοντας μεγάλη αγωνία για τις οδηγίες. Και, ω τι θαύμα! Όλα ήταν εκεί. Αλλά καλύτερα δείτε και μόνοι σας:

Να σημειώσω ότι στο σημείο που τελείωνε το κάθε βελάκι έβρισκα και το αντίστοιχο αντικείμενο!

Με χαμόγελο και συγκίνηση μαζί, έφτιαξα τον καφέ μου (ήταν φρεσκοκομμένος) και τον ήπια τσακίζοντας ταυτοχρόνως το τσουρεκάκι (το οποίο σας ορκίζομαι ήταν ατομικό, με ότι μπορεί να σημαίνει ατομικό τσουρεκάκι στα Χανιά…), κατευθύνθηκα στο pc, είδα τα e-mails μου και ύστερα, ήρεμη μετά από πάρα πολύ καιρό πήρα τα κλειδιά και πήγα βόλτα στο παλιό λιμάνι.

Κι έτσι απλά και τρυφερά  κάτι καινούργιο είχε ξεκινήσει…

Είχε έλθει και στη δική μου ζωή η Ζωή Μου.

ΥΓ. Όλα όσα είχαν συμβεί πριν από το προαναφερθέν ξύπνημα δεν τα αναφέρω διότι δεν είναι της παρούσης. Άλλωστε όλη η χρονιά που είχε προηγηθεί ήταν ένα θαμπό, νυχτερινό τοπίο με εμένα ουσιαστικά απούσα...