Πριν από δύο...

...εβδομάδες, μόλις είχα ξυπνήσει και πριν ακόμα πιω την πρώτη γουλιά καφέ, χτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Το νούμερο ήταν άγνωστο. Δεν ανήκε, δηλαδή, σε καμία από τις επαφές μου. Παρ’ όλα αυτά έκανα την καρδιά μου πέτρα και απάντησα.

-Ορίστε, είπα νυσταγμένα.

-Καλημέρα σας, μου απαντάει φωνή νεαράς δεσποινίδας. Την κυρία Βλαντή θα ήθελα, συνεχίζει.

-Έχετε πάρει λάθος αριθμό, της ανταπαντώ.

-Μα, μας έχει δώσει αυτό το νούμερο, μου λέει το δεσποινάριον.

-Ναι αλλά κι εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό, της λέω, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να φανώ ευγενική διότι, είπαμε χωρίς καφέ, μη μου τους κύκλους τάραττε.

-Και πως θα επικοινωνήσω με την κυρία Βλαντή; επιμένει η νεαρά.

-Θα σας γελάσω και δεν το θέλω, της λέω νιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα νευρικής κρίσης να έρχονται.

-Καλά με συγχωρείτε, η νεαρά.

-Αλίμονο... δεν γεννάται θέμα, εγώ.

Δύο ημέρες μετά βλέπω να με καλεί το ίδιο νούμερο (σ.σ. τον αριθμό ονομάζω νούμερο, όχι το δεσποινάριον). Εδώ είμαστε! σκέφτομαι. Δεν ήτο όμως η ίδια νεαρά, ήτο μία άλλη.

-Την κυρία Χρύσα Βλαντή, εκείνη.

-Μόλις μας τελείωσε, περάστε από την άλλη εβδομάδα, εγώ.

-Ε, καλά, δώστε μου τον κύριο Πολυμεράκη Νίκο, εκείνη.

-Σε Νίκο έχω κάτι, αλλά σε Πολυμεράκη χλωμό το βλέπω να βρούμε, εγώ.

-Ναι, μα η κυρία Βλαντή μας είπε ότι σε αυτόν τον αριθμό μπορούμε να επικοινωνήσουμε και με τον κ. Πολυμεράκη. Τι να κάνω τώρα; είπε ακάθεκτη εκείνη.

-Υπομονή, ο Θεός είναι μεγάλος, είπα εγώ.

Για να μην μακρηγορώ ασκόπως, τα τηλεφωνήματα έγιναν καθημερινά. Εκτυλίσσονταν ένας διάλογος περίπου ο ίδιος με τις προηγούμενες φορές με κάποιες μικρές παραλλαγές.. Οι νεαρές εναλλάσσονταν και οι πληροφορίες που έπαιρνα αυξάνονταν. Έτσι έμαθα ότι:

Η κυρία Χρύσα Βλαντή έχει δώσει τον αριθμό κινητού που τυγχάνει να είναι δικός μου, σε Τράπεζα η οποία εναγωνίως την ψάχνει για να τακτοποιήσει κάποιες εκκρεμότητές της. Το νούμερο ανήκει, βασικά, στον κύριο Πολυμεράκη ο οποίος έχει και αυτός πάρε-δώσε με την ίδια Τράπεζα. Τυγχάνει να είναι και παντρεμένοι. Μεταξύ τους. Ζούνε στο Καπανδρίτι Αττικής. Έχουν τρία παιδιά, τα δύο σπουδάζουν στο εξωτερικό και το μικρό τους πάει τρίτη Γυμνασίου. Στο χθεσινό τηλεφώνημα μου υπεσχέθη η νεαρά ότι θα σβήσει τον αριθμό από τον κατάλογο. Και δεν θα με ενοχλήσουν ξανά ζητώντας μου την κ. Βλαντή. Και όντως σήμερα δεν με πήραν τηλέφωνο.

Πάνω που είχα αρχίσει να συνηθίζω. 

Πάνω που είχα αρχίσει να την γνωρίζω.

Κρίμα…

Χρύσα Βλαντή, θα μου λείψεις.

 
ΥΓ. Καλό Σαββατοκύριακο και καλό μήνα να έχουμε!