Γύρω στις δώδεκα...

...με μία το βράδυ, την ώρα που οι ποιητές ξυπνάν, οι εργάτες κοιμούνται κι οι εραστές τυλίγουν την μοναξιά τους, βγαίνει αυτή από την αυλή της, ακούω τα τακούνια της να σκαλίζουν το στενό μας, την κρυφοκοιτάζω από το κλειστό παντζούρι του σαλονιού μου, όπως κάνεις κι εσύ τώρα, μόνο που ο σκύλος δεν την γαυγίζει παρά κουνά την ουρά του σαν μεθυσμένος, να κατευθύνεται έξω στον δρόμο, τώρα στρίβει αριστερά - το ξέρω την ακούς και συ νυχτερινέ φίλε - και πάει προς την πλατεία, κοντοστέκεται στις βιτρίνες, χαιρετά τους οδηγούς που φεύγουν για το εξωτερικό – «…καλό δρόμο να έχετε…», τους φωνάζει - ζητάει τσιγάρο από τους ταξιτζήδες, φωτιά από τα παιδιά των καφετεριών, ψαχουλεύει την τσάντα της, βρίσκει κάτι κέρματα, τα πετά στα σιντριβάνια του πάρκου, κάνει την ευχή της, συνομιλεί με τους οδοκαθαριστές, ρίχνει τα γράμματά της στο ταχυδρομείο, κάπου χάνω τα βήματά της, που να πήγε άραγε, - αν ξέρεις νυχτερινέ μου φίλε πες μου και μένα -, αλλά να, πάλι ακούω τα βήματά της στον δρόμο, πιο δυνατά τώρα, πιο δυνατά, πιο δυνατά, πιο δυνατά, ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου – «ε… τα έγραψες όλα;», μου λέει, «…όλα, όλα τα κατέγραψα…» της ψιθυρίζω, «…αύριο βράδυ θα ξεκινήσω για αλλού, θα έχεις χρόνο να γράψεις;», «…θα έχω…», της φωνάζω, και πριν προλάβω να την καλημερίσω χάνεται πάλι στην αυλή της σαν κλέφτης, σαν Άγιος Βασίλης, σαν να μην υπήρξε ποτέ, παρά μονάχα σε αυτό το γραπτό.

Αντρέας Τσιάκος

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

ποιήματα

εκδ. ΧΑΡΑΜΑδΑ