Είπα στον...

Fernando Botero - Woman With a Book

...εαυτό μου: Όχι μόνο βλόγινγκ Αθηνά. Η ζωή θέλει και μία δόση λογοτεχνίας. Και έτσι, γνωστή πια για το πόσο μπροστά είμαι, αποφάσισα να διαβάσω μετά από 6.357 χρόνια ένα βιβλίο που μου είχε χαρίσει το πάλαι ποτέ η θεία μου η Μυρσίνη. 

Το βιβλίο τιτλοφορείται «Γυναίκα από βελούδο». Του Φρέντυ. Του Γερμανού. Του μπαμπά της Ναταλίας. Αυτή που είναι καρκίνος. Με λέοντα ωροσκόπο. Πληροφοριακά το λέω...

Τι λέγαμε; Α, ναι… Ταράσσομαι ολίγον, ομολογώ, με το βιβλίο που διαβάζω.

Θα μου πείτε: Γιατί;

Θα σας απαντήσω: Διότι, το βιβλίο το οποίο τοποθετείται γύρω στα 1850 μιλάει για το Τρικουπέικο και όλο το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό ανσάμπλ της περιόδου.

Όπου το κράτος είναι ανύπαρκτο, καθώς υποτίθεται ότι χτίζεται εκείνη τη σαιζόν.

Το παλάτι έχει των οπισθίων του (με το συμπάθιο κιόλας) το χαβά.

Η χώρα περνάει οικονομική κρίση (κελ σουρπρίζ!).

Στους δρόμους σφάζονται όλοι με όλους ( ιτ σάουντζ φαμίλιαρ).

Παράλληλα τρέχει πλήρες πρόγραμμα δεξιώσεων, γκαλά και σουαρέ με τα σοκολατάκια του πρέσβη να περιφέρονται σε ασημένιους δίσκους (τρε σικ).

Γίνονται απόπειρες δολοφονίας πολιτικών (κάμινγκ σουν, έτσι όπως πάει).

Αποστάται βουλευταί φυλακίζονται (αν η Ντόρα είναι ο νέος Ρόκκος Χοϊδάς, θα τον πάθω τον ντουβρουντζά).

Το κράτος ζητιανεύει λεφτά εις τας Ευρώπας (χμ, χμ, τι μου θυμίζει..., τι μου θυμίζει...).

Εσωτερικές κόντρες καθορίζουν τις μέγιστες πολιτικές ανοησίες, για να το πω ευγενικά, που ακολουθούν (πες μου κάτι που δεν ξέρω).

Και δυστυχώς πτωχεύουμε…

Ε, πείτε μου εσείς τώρα: Αν αυτό δεν είναι το απόλυτο ντεζαβού, τότε τι είναι;