Κατά καιρούς...

...σας έχω πει διάφορα πράγματα για εμένα. Άλλες φορές πάλι, έχετε διαπιστώσει ορισμένα μέσα από κάποια πιο προσωπικά κείμενα. Όμως δεν έχει τύχει ποτέ να σας μιλήσω για ένα όνειρο που έχω από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι (στα βάθη του περασμένου αιώνα…) και το οποίο δεν έχει πραγματοποιηθεί έως τώρα. Λίγο ο έγγαμος βίος, λίγο η μητρότης, λίγο η εργασία, από την άλλη η μαμά που αντιδρούσε, όλα αυτά, όσο να πείτε, έθεσαν εμπόδια στην πραγματοποίηση του ονείρου μου. 

Όχι, μην φανταστείτε ότι πρόκειται για ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό. Γήινες και απλές χαρές γυρεύω στον μάταιο τούτο κόσμο. Ένας κουβά παγωτό, μια βραδιά φιλική με τους δύο μεγαλοεκδότες του Άργους, ένα λάιβ του mitsopd, μια εκπομπή μαζί με τον Λουστράκο (κατά κόσμον Παύλο, μια ώρα που ο Σήφης θα καθήσει ακίνητος, είναι πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη. 

Όμως πόσο θα άγγιζα την υπέρτατη ευτυχία εάν έκανα επιτέλους αληθινό το όνειρό μου!

Ποιο είναι αυτό; 

Να πάω με μια νταλίκα (κατά προτίμηση με ένα Scania r380, χρώματος μαύρου με ασημί ρίγες στο πλάι, να έρχεται να σπάει τη μουντίλα) δρομολόγιο Αθήνα-Κολονία! Εννοείται πως έχω στείλει το αίτημά μου σε μεταφορικές εταιρείες (δεν θα αναφέρω σε ποιες, μην θεωρηθεί γκρίζα διαφήμιση) και περιμένω απάντηση. 

Ε, μέχρι τότε, ακούω άσματα που έχουν να κάνουν με το όνειρο! 

Άσματα της βαριάς κουλτούρας, φυσικά. 

Διότι, εδώ πέρα μέσα, δεν κάνω σκόντο στην ποιότητα!!! 

Για ακούστε:

Καλό Σαββατοκύριακο!