Αυτό ήταν...

...δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να χειμωνιάσει επειγόντως γιατί δεν θα τη βγάλω καθαρή.

Και εξηγούμαι: Έχει ζέστη. Η ζέστη θέλει ανοιχτά παράθυρα. Όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά οι θόρυβοι της γειτονιάς εισβάλλουν μέσα στο σπίτι. Και εκεί αρχίζει το δράμα μου. Διότι με θόρυβο δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και όταν δεν κοιμάμαι έχω νεύρα. Και τα νεύρα μου φέρνουν κούραση. Και η κούραση μου φέρνει κατάθλιψη.

Αλλά πώς να κοιμηθώ όταν τα τελευταία χρόνια είμαι ασφυκτικά περικυκλωμένη από κάτι σκασμένα παιδάκια, αναίσθητους κυρίους, λαλίστατα κοκόρια και χήρες που κωφεύουν;

Όμως ας τα πάρω τα πράγματα με τη σειρά: Δύο σκασμένα παιδάκια ζουν στη μονοκατοικία που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την κρεβατοκάμαρα. Αδελφάκια. Η αγαπημένη τους ασχολία είναι να παίζουν όλη μέρα στην αυλή, και να τσιρίζουν σαν δαιμονισμένα. Και το μεσημέρι. Κάθε μεσημέρι. Το ένα σκυλοβρίζει το άλλο. Τέτοιο βρισίδι που έχω φτάσει να πιστεύω ότι δεν πρόκειται περί παιδιού, αλλά περί νάνου λιμενεργάτη! Το άλλο βάζει τα κλάματα και σκούζει συνεχώς ενώ το πρώτο γελάει και το κοροϊδεύει συνέχεια. Κι εγώ που έχω μια ωρίτσα για τη μεσημεριανή μου σιέστα και προσπαθώ να χαλαρώσω, να βρίσκομαι στο σημείο να δαγκώνω το σεντόνι από τα νεύρα μου… Αλλά και το βράδυ μην νομίζετε ότι ησυχάζουν, μια και δεν κοιμούνται πριν να πάει η ώρα μία και μισή… 

(Τώρα θα έλεγα κάτι για τους γονείς τους, αλλά ας όψεται).

Μεταφερόμαστε τώρα στο ακριβώς από πάνω διαμέρισμα από το δικό μου όπου εκεί διαμένουν τέσσερα μικρά ανθρωπάκια. Τα οποία παίρνουν γραμμή τα απέναντι που είναι στην αυλή και βγαίνουν στο μπαλκόνι και συνομιλούν μεταξύ τους. Προφανώς ανταλλάσσουν μεθόδους εξόντωσής μου! Αυτά το μεσημέρι παίρνουν και κάτι μεταλλικό και το σέρνουν στα κάγκελα του μπαλκονιού. Σε αυτό το σημείο της κορύφωσης, συνήθως, τα φωνάζει η μαμά τους μέσα. Οπότε και αρχίζουν τα ποδοβολητά εντός του διαμερίσματός τους. Κάποια στιγμή κουράζονται και κάθονται να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Το οποίο είναι το εξής: Πετάνε στον αέρα ένα δίευρο και αυτό πέφτει στο πάτωμα στροβιλίζοντας και κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο "φφφρρρρτρτρτρτρρρρττττ" μέχρι να σταματήσει. 

Πάμε τώρα στο διπλανό διαμέρισμα. Εκεί μένει ένα αγοράκι χωρίς αδελφάκια το οποίο είναι σε προεφηβική ηλικία, πράγμα που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη ψύχωση και υψηλότερα ντεσιμπέλ. Το λιγότερο ενοχλητικό που κάνει είναι ότι βάζει στη διαπασών κάθε λίγο και λιγάκι Judas Priest ή κάτι τέτοιο (συγχωρήστε μου την άγνοια στο συγκεκριμένο μουσικό είδος)... Το χειρότερο είναι ότι ακούει και κάποια παρεμφερή, πλην όμως πιο αγριωπά συγκροτήματα, έρχεται στο τσακίρ κέφι και αρχίζει να ουρλιάζει και αυτό μαζί με τον εκάστοτε αοιδό. Και ουρλιάζει υστερικά. Πως ούρλιαζε η Λίντα Μπλερ στον "Εξορκιστή"; Ε, τόσο υστερικά! Αυτό συμβαίνει κάθε εξάωρο. Σαν αντιβίωση, ένα πράγμα. 

Τα βράδια, εκτός από τις προαναφερθείσες υπάρξεις οι οποίες θορυβούν, προστίθεται και η τηλεόραση του κυρίου που μένει ακριβώς δίπλα από τα δύο πρώτα παιδάκια που σας ανέφερα. Ο εν λόγω κύριος έχει την ένταση της τηλεόρασής του στη διαπασών από τις 9 το βράδυ και μετά. Και περνάνε οι ώρες και λέω τώρα θα νυστάξει και θα την κλείσει, αλλά όοοοχι! Κοιμάται με την τηλεόραση ανοιχτή. Γύρω στις 5.30 πηγαίνει για πιπί και τότε πλέον την κλείνει. Ωραία, λέω, τώρα θα κοιμηθώ! Και πάνω που γλαρώνω αρχίζουν και λαλούν τα κοκόρια. Χιλιάδες κοκόρια που βρίσκονται σε αυλές σπιτιών του αργολικού κάμπου φωνάζουν δυνατά για να με ειδοποιήσουν ότι σε λίγο ξημερώνει. Κατά τις 6 και αποκαμωμένη πλέον επιτέλους κοιμάμαι για να ξυπνήσω από τον μελωδικό ήχο του ξυπνητηριού στις 8, ύπνος δύο ωρών δηλαδή. 

Σε όλα αυτά προσθέστε και τα τέσσερα σκυλιά της χήρας που μένει διαγωνίως απέναντι, που δεν σταματούν να γαβγίζουν καθ’ όλο το εικοσιτετράωρο. 

Όπως καταλαβαίνετε, πρέπει επειγόντως να χειμωνιάσει για να μπορώ να κλείνω τα παράθυρα! 

Αλλιώς, δεν θα την βγάλω καθαρή. 

Κι ύστερα αναρωτιούνται οι φίλοι μου γιατί σιχαίνομαι τα καλοκαίρια… 

Καλό Σαββατοκύριακο!