Οίκαδε...

...οίκαδε! Επιτέλους επέστρεψα! Πρησμένη ακόμα, με μώλωπες, με δεκάδες ράμματα, με πόνους, αλλά επέστρεψα! Στο σπίτι, στο λάπιτόπι, στο βλογ και σε εσάς! 

Στο νοσοκομείο που ήμουν έτυχα άριστης ιατρικής περίθαλψης, εξαιρετικής νοσηλείας, αλλά πάνω απ’ όλα της στοργικής συμπαράστασης της Ρίας! 

Είχα την χαρά να την γνωρίσω και να διαπιστώσω ότι πρόκειται για μία γυναίκα η οποία διαθέτει, εκτός από άρτια επιστημονική κατάρτιση στο αντικείμενο της δουλειάς της, μία τεράστια αγκαλιά για κάθε ασθενή! Ήταν παρούσα από το πρώτο λεπτό της εισαγωγής μου μέχρι το τελευταίο φροντίζοντας να μου τονώνει το ηθικό όποτε έβλεπε ότι αυτό με εγκατέλειπε. 

Γι’ αυτό τον λόγο και για ότι μοιραστήκαμε κατά την παραμονή μου εκεί, θέλω να την ευχαριστήσω δημόσια εκ βάθους καρδίας και να της ευχηθώ να είναι πάντα γερή και δυνατή για να συνεχίσει να προσφέρει στους ασθενείς της την φροντίδα και την αγάπη που τόσο απλόχερα ήδη δίνει. 

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω και όλους εσάς που κρατάγατε συντροφιά στο βλογ μου όσο έλειπα και αφήνατε τις ευχές σας, στέλνατε μέηλ, παίρνατε τηλέφωνα, με φωτογραφίζατε πρησμένη με τους ορούς στο χέρι, στέλνατε πανέμορφα άνθη-φυτά, με επισκεφτήκατε στο κρεβάτι του πόνου, φέρατε συμπυκνωμένες ζαχαρούχες πορτοκαλάδες, κρατάγατε για μένα φρεσκότατα χάρτινα λουλούδια, αρωματικά κεριά για τις ώρες της ξεκούρασης κατά την επιστροφή μου στο σπίτι και μπαλόνια για τα δίδυμα (αγόρι-κορίτσι)! 

Δεν θα σας πω λεπτομέρειες για την παραμονή μου στο νοσοκομείο. 

Άλλωστε την ιστορία, λίγο-πολύ, σας την έχει περιγράψει η Ρία εδώ και εδώ!
Σας έχει μεταφέρει πράγματα τα οποία ίσως είναι αληθή, ίσως όμως και όχι (αυτό δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ, ούτε από εμένα ούτε από εκείνη για λόγους σασπένς...)! 

Και τώρα θα μου επιτρέψετε να κλέψω την «επωδό» της Μαρίνας Ζέας, να την μιμηθώ και να πω όπως θα έλεγε εκείνη:
Πάω τώρα γιατί θέλω να φτιάξω ένα λαχματζούν πουρέ γιατί δεν μπορώ να μασήσω!!! 

Καλώς σας βρήκα και καλό Σαββατοκύριακο!