Τι γυρεύει...

...η αλεπού στο παζάρι; Ή αλλιώς τι γυρεύει η Αθηνά σε μια συναυλία heavy metal; Ή μπορώ να το θέσω και διαφορετικά. Αυτό που έπαθε η Μαρίνα Ζέας όταν πήγε στο θέατρο της κουλτούρας δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που έπαθε η Αθηνά.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ραδιοφωνικός σταθμός στον οποίο διατηρώ εκπομπή, συχνά πυκνά είναι χορηγός επικοινωνίας σε διάφορες εκδηλώσεις, μουσικές και μη. Έτσι έγινε και με αυτήν που θα μας απασχολήσει σήμερα. Και σε αυτές τις εκδηλώσεις και ιδίως όταν πρόκειται για ξένα ή αγγλόφωνα σχήματα και γενικότερα μουσικές από την αλλοδαπή, ο κλήρος πέφτει σε εμένα να εκπροσωπήσω επάξια τον ραδιοσταθμό.

Ήλθε, που λέτε, στην πόλη του Άργους ένα γκρουπ, του οποίου το όνομα δεν θα πω για να μην μου έρθει και καμιά μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση από τους κυρίους που το απαρτίζουν. Ναι, κύριοι μεσήλικες είναι. Κυρίους μεσήλικες είδα κι εγώ στην αφίσα και σκέφτηκα: "Πόση φασαρία μπορεί να κάνουν στην ηλικία τους; Στην τελική, το πολύ πολύ να παίξουν μπαλάντες που πόσο άγριες μπορεί να είναι;". Σε αυτό το σημείο να σας πω ότι heavy metal δεν μπορώ να ακούσω πάνω από 1,5 βαριά βαριά 2 λεπτά της ώρας.

Πήρα λοιπόν και τον Μήτσο (το στεφάνι μου) παρέα, για να πάμε.

Και πήγαμε…

Και γνωρίσαμε και τους κυρίους του γκρουπ και μια χαρά άνθρωποι ήταν, σας διαβεβαιώ! Συμπαθέστατοι. Και ήσυχοι. Μιλούσαν χαμηλόφωνα και ήταν γλυκύτατες φυσιογνωμίες. Με τα μαλλάκια τους τα μακριά, τα τατουάζ τους, τις κοιλίτσες τους. Μια χαρά άνθρωποι! Και αναπτερώθηκε το ηθικό μου σκεπτόμενη ότι τελικά ίσως να μην έχει τόση ένταση το όλο θέμα, να μην είναι πολύ metal βρε παιδί μου…

Αλλά που να ξέρω η δυστυχής ότι δεν έχει πολύ ή λίγο metal; Και πως όταν λέμε metal είναι ένα πολύ συγκεκριμένο είδος και μόνο αυτό.

Παίρνουμε μπυρίτσα και περιμένουμε να ξεκινήσουν…

Ήμασταν χαλαροί κι ωραίοι και ξαφνικά μια κιθάρα που βγάζει έναν ήχο σαν να πνίγεται και να έχει λόξυγκα κάνοντας γαργάρα ταυτοχρόνως και ένα ουρλιαχτό που έβγαινε μάλλον κατευθείαν από το στομάχι του αοιδού, μας έκανε να αναπηδήσουμε από την τρομάρα μας ενώ την ίδια ώρα άλλαξαν οι παλμοί στις καρδιές μας.

Θα μου πείτε, τι κακό υπάρχει σε όλο αυτό;

Θα σας πω, κανένα κακό, αρκεί να το αντέχεις.

Και όταν ο πιο metal ήχος που έχουν δεχθεί αδιαμαρτύρητα τα αυτιά σου είναι κάτι πολύ ήπιο, κάτι περίπου metal, όπως οι Metallica, ε τότε ένα κανονικό metal γκρουπ, όσο να πεις δυσκολεύεσαι να το αντέξεις.

Κοιταχτήκαμε με τον Μήτσο, μας έπιασε νευρικό γέλιο και χωρίς να πούμε κουβέντα μεταξύ μας (θα ήταν μάταιο έτσι κι αλλιώς διότι δεν θα ακούγαμε λόγω του εκκωφαντικού ήχου), ήπιαμε τις μπύρες μας μονορούφι και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια.

Στον δρόμο για το σπίτι, καθίσαμε σε ένα παγκάκι της πλατείας και απολαμβάνοντας την ησυχία της πόλης σχολιάσαμε αυτό το γεγονός.

Σκεφτήκαμε ότι ίσως το metal δεν είναι για ηλικίες σαν τις δικές μας, αλλά αναιρέσαμε πάραυτα διότι ο φίλος μας ο Δημοσθένης, ο οποίος είναι κατά μία οκταετία μεγαλύτερος από εμένα είναι "μεταλλάς". Όπως ήταν και στα δεκαπέντε του. Άρα δεν είναι θέμα ηλικίας. Μπορεί να είναι θέμα εξοικείωσης με το είδος, μπορεί απλά να είναι αυτό που λέμε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!

Μετά από αυτή την τραυματική για τα υπέροχα ροζ αυτιά μου εμπειρία, θέλω να ενημερώσω τον ραδιοσταθμό ότι σε συναυλία heavy metal δεν ξαναπατάω.

Να στέλνουν κάποιον άλλον.

Ας πούμε τον… "γυμνοσάλιαγκα"!

Καλό Σαββατοκύριακο!

ΥΓ. Μην με ρωτήσετε ποιον αποκαλώ "γυμνοσάλιαγκα", διότι δεν πρόκειται να σας πω.