Εδώ και δέκα...

...ημέρες ζω ένα δράμα.
Πηγαίνω το πρωί στη δουλειά μου και βλέπω ταρτάκια να μου γνέφουν.
Σήμερα το πρωί έβρεχε λιωμένη κουβερτούρα. Επιστρέφω το μεσημέρι στο σπίτι και μαζί με εμένα διασχίζουν τον δρόμο σοκολατάκια!
Τις νύχτες αδύνατον να κοιμηθώ.
Πως άλλωστε; Με το που κλείνω τα μάτια μου μια πάβλοβα έρχεται και με σκουντάει για να μου πει ότι δεν έχει πάνω της πολλές φράουλες.
Όπως καταλάβατε έχω κόψει τα γλυκά. Προσπαθώ να τραφώ υγιεινά αντικαθιστώντας τα γλυκά με φρούτα.
Γιατί; Διότι πήγα να φορέσω το παντελόνι μου και μου χώραγε μόνο στο ένα πόδι. Για τα μπλουζάκια δεν το συζητάμε. Ούτε κατά διάνοια.
Το μόνο που μου χωράει με άνεση είναι ένα ξεχασμένο φορεματάκι από τότε που ήμουν έγκυος.
Άσε που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου.
Οπότε είπα: Τέρμα τα γλυκά. Πρέπει να χάσω τα κιλά των γιορτών.
Που δεν είναι των γιορτών. Δικά μου είναι.
Μετά από αυτή μου την απόφαση, τα ζαχαροπλαστεία του Άργους ύψωσαν σημαίες μεσίστιες ενώ οι πατισσερί του Ναυπλίου κάλυψαν τις βιτρίνες τους με μαύρα σατέν υφάσματα.
Έχουν περάσει δέκα ολόκληρες ημέρες και ήδη φάνηκαν τα πρώτα αποτελέσματα: Τα νεύρα μου έχουν σπάσει και ό,τι βλέπω μπροστά μου αυτομάτως παίρνει την μορφή κάποιου γλυκού - από το φυτόν φίκος μέχρι την κονσόλα στο ραδιόφωνο. Τα μήλα και τα αχλάδια έχουν αρχίσει και μου βγαίνουν από τα αυτιά και το μόνο που έχω χάσει είναι 300 γραμμάρια!
Τώρα θα μου πείτε, δεν είναι κι άσχημα 300 γραμμάρια…
Απλώς πρέπει να το πάρω απόφαση να ξεκινήσω, κάποια στιγμή, κανονική δίαιτα.
Εν ευθέτω χρόνω, βέβαια…
Έως τότε, τραγούδι δια να ξαλεγράρουμε!

 

ΥΓ. Άντε, καλό Σαββατοκύριακο και από Δευτέρα δίαιτα!