Ήλθε ο καιρός...

...να ξεκινήσω τις διακοπές μου! 

Όταν λέω διακοπές δεν εννοώ ταξιδάκια στο Μπαλί και τα τοιαύτα. 

Διότι λεφτά δεν υπάρχουν τελικά, να με κλαίνε οι ρέγκες είμαι, ούτε με την εργατική εστία δεν μπορώ να φύγω, ούτε με τη σκηνή και ξηρά τροφή σε μια παραλία δεν με παίρνει να πάω. 

Αλλά και οικονομικό θέμα να μην υπήρχε, πάλι δεν θα πήγαινα πουθενά, 

διότι έχω τη μητέρα με ραγισμένα τα πλευράκια και που να την αφήσω; 

Το πήρα απόφαση ότι φέτος το μόνο που θα μαυρίσει πάνω μου θα είναι το μάτι μου. 

Διότι λόγω της μητέρας δεν πάω ούτε για μπάνιο στις κοντινές θάλασσες. 

 Όταν λέω διακοπές εννοώ θα απέχω διαδικτυακά, έτσι για αλλαγή. 

Θα κλείσω το λάπιτόπι και θα φύγω ταξίδι. 

Η διαδρομή σύντομη και γνώριμη, αλλά και καθησυχαστική. 

Από την καρέκλα του γραφείου στον καναπέ του σαλονιού. 

Όχι, κάντε εικόνα: Καναπές που σε αγκαλιάζει τρυφερά, 

ακριβώς απέναντί του ο ανεμιστήρας με δεμένες επάνω του πολύχρωμες κορδέλες οι οποίες χορεύουν τρελά με τον αέρα, 

από το πικάπ τα 45άρια να πλημμυρίζουν το δωμάτιο
με τους ήχους του '50 και του '60, 

το ποτήρι με τον χυμό παπάγιας και τα παγάκια μέσα του να κάνουν ντλινγκ ντλονγκ, 

το μυαλό να αδειάζει τελείως και σε λίγο να γεμίζει από εικόνες που ξεπηδούν 

από τα αδιάβαστα βιβλία και 

τις ταινίες που περιμένουν στωικά τον θεατή τους! 

Παράδεισος! 

Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

Οπότε…

Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!